Jeśli firma przegra przetarg, a uważa, że stało się to na skutek złamania procedur, może zdecydować się na walkę o kontrakty. Procedura odwoławcza zaczyna się od protestu, a kończy w trybunałach. Kto twardo chce bronić swoich interesów, musi zdać sobie sprawę, że procedura jest długa i kosztowna, ale bywa opłacalna w skutkach.
O sposobach obrony własnych interesów mówią dyrektywy unijne (89/665/EWG i 92/13/EWG). Stosownie do art. 1 ust. 3 dyrektywy 89/665/EWG prawo do wniesienia odwołania musi mieć "co najmniej każdy podmiot, który ma lub miał interes w uzyskaniu danego zamówienia, w przypadku, gdy podmiot taki doznał lub mógł doznać uszczerbku w wyniku naruszenia przepisów".
Zgodnie z wykładnią art. 2 ust. 8 dyrektywy 89/665/EWG dokonaną przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, państwo członkowskie może wybrać pomiędzy dwoma systemami odwoławczymi. Może w całości przekazać rozpatrywanie odwołań w sprawach zamówień publicznych od początku do organów sądowych (system jednostopniowy) albo przekazać rozpatrywanie tych spraw w pierwszej instancji do innych organów, które nie są sądami (system dwustopniowy). Decyzje tych organów muszą być zawsze uzasadnione na piśmie. Powinna też istnieć możliwość odwołania się od tych decyzji do sądu lub trybunału.
Marian Lemke - prezes Urzędu Zamówień Publicznych, autor publikacji "Zamówienia publiczne w Unii Europejskiej. Procedury odwoławcze w świetle Dyrektyw", dokładnie omawia dyrektywy odwoławcze.
Wskazuje on dwa takie akty: dyrektywę 89/665/EWG z 21 grudnia 1989 r. dotyczącą koordynacji procedur odwoławczych w odniesieniu do zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (sektory "klasyczne") oraz dyrektywę 92/13/EWG z 25 lutego 1992 r. dotycząca koordynacji procedur odwoławczych w odniesieniu do zamówień udzielanych przez podmioty sektora użyteczności publicznej (tj. gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji).
Ogólnie sprawę ujmując, prawo wspólnotowe zakłada "podwójny" mechanizm (sądowej) kontroli prawidłowości stosowania procedur udzielania zamówień publicznych:
- scentralizowany, na poziomie instytucji europejskich (Trybunał Sprawiedliwości, Komisja Europejska), który odnosi się głównie do oceny prawidłowości wdrożenia odpowiednich dyrektyw do prawa krajowego, dotyczy odpowiedzialności państwa członkowskiego jako ustawodawcy, a wyjątkowo tylko przewiduje możliwość interwencji w konkretne, toczące się w danym państwie członkowskim postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego; oraz
- zdecentralizowany, na poziomie instytucji (sądów) krajowych, który dotyczy odpowiedniego przestrzegania prawa krajowego, wdrażającego prawo unijne (a w szczególnych przypadkach również przestrzegania bezpośrednio prawa unijnego) przez konkretnych zamawiających, w toku konkretnych procedur udzielania zamówień publicznych
.
Aby nasz protest był skuteczny, musimy dowieść, że zostały złamane święte zasady uczciwej unijnej konkurencji. Komisja Europejska podaje przykłady naruszeń, które mogą być przedmiotem postępowania odwoławczego:
- nie opublikowanie ogłoszenia o przetargu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich,
- stosowanie nieobiektywnych, dyskryminacyjnych kryteriów kwalifikacji oferentów i wyboru oferty,
- pominięcie podania kryteriów oceny w dokumentach przetargowych i ogłoszeniu,
- faktyczne stosowanie innych kryteriów niż podane w ogłoszeniu, lub stosowanie ich w niewłaściwy sposób,
- określanie specyfikacji lub standardów technicznych w sposób, który dyskryminuje niektórych dostawców (np. poprzez stosowanie standardów krajowych),
- naruszenie zasady równego traktowania wszystkich oferentów.
Jak globalne ocieplenie zmienia wakacyjne trendy?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
