Śląska Linia Maginota

Tak nazywano fortyfikacje Obszaru Warownego "Śląsk". Był on kamieniem węgielnym polskiego planu obronnego w wojnie z Niemcami. "Korytarz" pomorski i Wielkopolskę miano spisać na straty. Front odchodząc na zachód, obróciłby się niczym gigantyczne drzwi. Ich zawiasy, oś obrotu miał stanowić Górny Śląsk. Jego obrona była więc priorytetem. Miał być twierdzą, do której dostępu broniły nowoczesne fortyfikacje.

Uderzenia niemieckich jednostek pancernych we wrześniu 1939 doprowadziły do obejścia linii śląskich umocnień z północy i południa. Wojska Armii "Kraków" zostały zagrożone okrążeniem i wycofały się z GOP-u po dwóch dniach wojny. "Śląskiej Linii Maginota" praktycznie nie broniono. Tylko lokalnie, np. na odcinku "Bobrowniki", schrony obsadzili powstańcy z oddziałów samoobrony i utrzymywali je do 4 września.

Polska szkoła fortyfikacji
Jej założenia przewidywały tworzenie systemów stosunkowo niewielkich schronów bojowych, przeznaczonych głównie do prowadzenia ognia pośredniego. Stanowiska strzeleckie były usytuowane w bocznych częściach schronu. Grubość ścian czołowych dochodziła do 3 metrów, co miało zabezpieczać schron przed ogniem artylerii lekkiej o kalibrach do 100 mm i pojedynczymi trafieniami pociskami artylerii ciężkiej. System ognia pośredniego bronił przed atakiem czołowym. Trudne do bezpośredniego trafienia kopuły pancerne części schronów pozwalały na prowadzenie ognia okrężnego. Siła systemu opierała się jednak na utrzymywaniu ciągłej linii bronionych umocnień. Przerwanie jej w chociaż jednym-dwóch punktach mogło spowodować powstanie nie ostrzeliwanych sektorów - wyłomów, przez które nieprzyjacielska piechota wdzierała się w głąb obrony.

Śląskie bunkry
To tak naprawdę kilka rodzajów budowli: